Inhoudsopgave

 

Verona

 

Florence

 

Venetië

 

Vaticaanstad

 

Brochure

 

 

VERONA
Verona is het meest bekend als stad van Romeo en Julia, Shakespeare’ s legendarische liefdespaar. Het balkon van Julia aan de Via Cappella, haar graf en de kerk waar het huwelijk van dit beroemde paar zou zijn ingezegend, trekken jaarlijks vele duizenden toeristen. De stad is ook beroemd om haar operavoorstellingen. Elke zomer worden in de Arena, het Romeinse amfitheater op het Piazza Bra, opera’s opgevoerd.

Verona was voor de Romeinen al een belangrijk centrum, vanwege de ligging aan het eind van de Brennerpas. Hier kwamen drie Romeinse wegen samen. De Via Gallia uit het westen is nog intact en loopt nu als rechte weg, omringd door mooie platanen, van Peschiera aan het Gardameer naar Verona. Het centrum van de stad (250.000 inwoners) aan de rivier de Adige is de Piazza della Erbe. Vroeger was hier een Romeins forum, nu wordt er dagelijks een groentemarkt gehouden. De stad biedt een mix van Romeinse, middeleeuwse en Venetiaanse monumenten. Niet voor niets staat de binnenstad Verona sinds 2000 op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

 

Arena
Het bekendste gebouw van Verona is de Arena, na het Colosseum in Rome het grootste bewaard gebleven Romeinse amfitheater. Het bouwwerk op Piazza Bra kan overdag worden bezocht en is tijdens de zomermaanden 's avonds het decor van wereldberoemde operavoorstellingen. Een avond in de Arena is zoals veel mensen zeggen een heel mooi spektakel dat je een keer moet meemaken als je de kans krijgt. Beroemde opera's met gigantische decors.
 

 

 

Het balkon van Julia
Naast het amfitheater ligt Casa di Giulietta, of Casa Capuleti ook in Verona. Dit was het huis van Julia, of Giulietta zoals ze in Verona zeggen, met het beroemde balkon aan de Via Cappello 23. Op de muren van de toegangspoort tot de binnenplaats van het huis zijn allemaal liefdes verklaringen van mensen over de hele wereld te zien. Op de binnenplaats kom je nog meer van deze liefdesverklaringen tegen. De muren zijn op sommige plekken bijna niet meer te zien: ze worden helemaal bedekt door liefdesuitingen in alle talen van de wereld. Op de binnenplaats staat ook een bronzen beeld van Julia. Voor een beetje geluk in de liefde raak je haar rechterborst aan, een traditie die – zo getuigt de glanzende borst – door de meeste bezoekers in ere wordt gehouden. Het graf van Julia vind je in de tombe aan de Via Shakespeare, net buiten de stadsmuren. De stad kent verder een aantal monumentale paleizen en kerken, leuke winkelstraten, gezellige terrasjes en voortreffelijke restaurants.

 

 

 

 

 

FLORENCE

Florence werd in het jaar 59 v.Chr. gesticht door Julius Caesar als nederzetting voor afgezwaaide Romeinse soldaten onder de naam 'Florentia' (Latijn voor 'bloei'). De stad werd opgezet als een militair Romeins kamp wat nog te zien is aan het rechthoekige stratenplan met de bij het huidige Piazza della Repubblica elkaar kruisende cardo en decumanus. Het ligt aan de Via Cassia, de hoofdroute tussen Rome en het noorden, in de vruchtbare vallei van de Arno werd de nederzetting al snel een belangrijk commercieel centrum. Keizer Diocletianus maakte Florence tot hoofdstad van de zevende regio, die Toscane en Umbrië omvatte. Na de Romeinse periode werd de stad vaak het slachtoffer van de strijd tussen de Ostrogoten en de Byzantijnen waardoor de bevolking tot ongeveer 1000 inwoners zakte. Tijdens de bezetting door de Longobarden in de 6e eeuw herstelde de stad en begon weer te groeien. Karel de Grote veroverde de stad in 774 en maakte haar onderdeel van het hertogdom Toscane met als hoofdstad Lucca. De bevolking groeide nog meer en de handel groeide enorm toen Florence rond het jaar 1000 de hoofdstad werd van Toscane. Toen Pisa achteruitging kreeg Florence nog meer belang als handelscentrum en begonnen de Florentijnse kooplieden en bankiers zelfs handelsnetwerken en filialen op te zetten in o.a. Vlaanderen en Engeland.

 

Florence werd eeuwenlang bestuurd door Medici familie, van wie de meesten een grote belangstelling hadden voor schilderkunst, beeldhouwkunst, architectuur en literatuur. Sinds de 15e eeuw werd het, mede door de Medici, een belangrijk financieel centrum. Het belang van Florence als handelsstad blijkt onder andere uit het feit dat de plaatselijke munt, de fiorino d'oro of Gouden florijn, zijn naam leende aan veel andere munten, zoals de Hongaarse forint en de Nederlandse gulden, die aanvankelijk ook Gulden (Gouden) Florijn heette. De bankiers financierden voor een groot deel de middeleeuwse Europese handel en industrie en de huurlegers van de koningen. Via huwelijken met de Europese aristocratie waren nakomelingen van de Medici koning of koningin van o.a. Frankrijk, Schotland en Spanje en brachten ze ook verschillende pausen. De Medici regeerden vanaf de 15e eeuw tot 1737 toen de laatste machthebbende Medici zonder kinderen stierf. Tot 1799 werd de stad bestuurd door de Habsburgers, waarna het bestuur werd overgenomen door de Fransen tot 1814. In 1814 kwamen de Habsburgers terug. Zij werden echter verdreven in 1859. Vanaf dat moment hoorde Florence bij het Italiaanse koninkrijk en was tussen 1865 en 1871 de hoofdstad van het land in de periode dat Italië nog niet helemaal herenigd was. Nadat de Kerkelijke Staat ten slotte werd veroverd door de Italiaanse troepen werd Rome de hoofdstad van Italië.

 

Florence is vroeger meerdere keren getroffen door extreme overstromingen van de rivier de Arno. De laatste grote overstroming vond plaats op vrijdagochtend 4 november 1966. Delen van de stad werden bedolven onder een soms wel metershoge stroom water en modder. Vijfendertig mensen verloren daarbij het leven en duizenden boeken en kunstwerken werden onherstelbaar beschadigd. De vrijwilligers die vanuit de hele wereld kwamen helpen om de kunstschatten te redden, werden de Angeli del fango of Mud Angels ("Engelen van de modder") genoemd.

 

 

Florence is de meest uitgesproken renaissancestad van Italië. Nergens anders in Italië bevinden zich zoveel gebouwen en kunstwerken uit deze periode. De bouw van de Duomo werd begonnen door Arnolfo di Cambio in 1296, voortgezet door Giotto, waarna Brunelleschi de koepel plaatste. Ze werd ingewijd door paus Eugenius IV in 1436. Palazzo Vecchio werd eveneens ontworpen door di Cambio en voornamelijk gebouwd tussen 1298 en 1314. Het paleis werd bewoond door de familie de Medici totdat Cosimo I zijn zetel naar het Pitti-paleis verplaatste. De Carmine-kerk werd gebouwd (1268) in romano-gotische stijl. Na de brand in 1771 die een groot deel van het complex verwoestte, werd de kerk - waarvan de Corsini-kapel en een deel van de Brancacci-kapel behouden bleven, nieuw gebouwd met als grondslag een Latijns kruis. De oude St. Laurentius-basiliek komt uit het jaar 393 en werd in de 11e eeuw in romaanse stijl vernieuwd, en later in renaissancestijl verbouwd door Brunelleschi, in opdracht van de Medici.

 

 

 

 

VENETIË

Venetië ligt op een groep kleine eilanden midden in een lagune (de Laguna Veneta) die al in de tijd van het Romeinse Rijk Venetia werd genoemd. Er woonden al eeuwen mensen, maar de eerste grotere nederzettingen kwamen er pas als gevolg van de toestroom van vluchtelingen na de invallen van Attila rond 453 en van de Longobarden in 568.

In het midden van de 7e eeuw was de strijd min of meer al beslist, maar het Byzantijnse Rijk behield in Italië onder meer de regio Venetië. Omdat de dreiging bleef, kreeg het gebied een eigen, voor het leven gekozen leider, de zogeheten doge (naar dux, het Latijnse woord voor leider).

In het begin van de 16e eeuw sloeg Venetië nog een aanval af van de Liga van Kamerijk, gevormd door de paus, Frankrijk, Spanje en Duitsland, maar op de lange duur bleek de republiek te klein ten opzichte van de Europese grootmachten. Ook was de ontdekking van Amerika in 1492 belangrijk.

Op 12 mei 1797 veroverde Napoleon de stad, waardoor Venetië na meer dan duizend jaar zijn onafhankelijkheid verloor en op 12 oktober van hetzelfde jaar tekende hij het Verdrag van Campo Formio, waarmee de stad onderdeel werd van het koninkrijk Lombardije-Venetië. Op 18 januari 1798 namen zij de stad over. Tijdens het Congres van Wenen van 1814-1815 werd deze beslissing bekrachtigd. In 1861 ontstond het Italiaanse koninkrijk, maar pas in oktober 1866 kwam ook Venetië daarbij.

                                 

Belangrijke bouwwerken

De Basiliek van San Marco, op het Piazza San Marco, is de derde kerk op deze plaats en is gebouwd rond 1060. Het gebouw bevat onder andere romaans beeldhouwwerk, mozaïeken, marmer, bronzen beelden en een van edelstenen voorzien altaarstuk: de Pala d'Oro.

Het Palazzo Ducale is gemaakt in de 9e eeuw en werd niet alleen gebruikt als woning van de doge, maar ook als gerechtshof en als stadhuis. Dit Gebouw bestaat gedeeltelijk uit roze marmer. Binnen bevinden zich veel kunstschatten, waaronder werken van Tintoretto, Veronese en Carpaccio.

Het San Marcoplein voor de basiliek is het grote plein, en het enige dat piazza heet. Een plein in Venetië heet een campo. Op het plein staat sinds de 12e eeuw de Campanile, de klokkentoren van de Basiliek van San Marco. Aan de noordkant van het plein staat nog de Torre dell'Orologio die is gebouwd tussen 1496 en 1499 door Mauro Codussi.

De Basilica di Santa Maria Gloriosa dei Frari, een grote gotische kerk en staat in het oostelijk gedeelte van de Sestiere San Polo, die in het midden van de 15e eeuw ontstond. Het bezit onder meer schilderijen van Titiaan en Bellini en het graf van componist Monteverdi.

De San Zaccaria-kerk is een van de meest typische voorbeelden van de Venetiaanse Renaissancestijl.

Het Fondaco dei Tedeschi (het magazijn van de Duitsers) is een historisch gebouw aan het Canal Grande vlak bij de Rialtobrug dat naar ontwerp van Rem Koolhaas zal worden verbouwd tot winkelcentrum.

De Scuola Grande di San Rocco staat bekend om haar muur- en plafondschilderingen van de kunstschilder Tintoretto.

 

 

-Enkele bekende kerken zijn:

-Basilica di Santa Maria Gloriosa dei Frari -Basiliek van San Marco -Basiliek van Santa Maria della Salute -Chiesa dell'Angelo San Raffaele -Chiesa di San Moisè -Chiesa di San Salvador -Chiesa di Santo Stefano -Il Redentore -Ognissanti -San Michele

-Enkele bekende bruggen zijn:

-Brug der Zuchten -Ponte dell'Accademia -Ponte degli Scalzi -Ponte della Costituzione -Rialtobrug

Enkele bekende paleizen zijn:

-Ca' d'Oro -Ca' Dario -Ca' Pesaro -Ca' Rezzonico -Palazzo Ducale -Palazzo Vendramin-Calergi -Palazzo dei Camerlenghi

Enkele bekende musea zijn:

-Accademia di Belli Arti herbergt werk uit de 14e tot en met de 18e eeuw: van de gotiek tot aan werk     van Tiepolo -Fondazione Bevilacqua La Masa -Galleria Internazionale d’Arte Moderna en Museo d'Arte Orientale, beide gevestigd in het Ca' Pesaro -Gallerie dell'Accademia -Museo Correr -Museo Fortuny -Palazzo Grassi -Peggy Guggenheim Collection -Punta della Dogana: Het driehoekige gebouw scheidt het Canal Grande en het Giudeccakanaal: het bevat een permanente tentoonstelling van moderne kunst uit de Collectie François Pinault -Querini Stampalia Foundation Museum

 

 

 

 

Vaticaanstad

Vaticaanstad is het kleinste land ter wereld. Het ligt midden in Rome. Het staatshoofd van Vaticaanstad is de Paus, hij woont in de Sint Pieters basiliek. Het land is in 1929 ontstaan als gevolg van het Verdrag van Lateranen. Dat verdrag is ondertekend door Paus Pius XI en Benito Mussolini. In dat verdrag werd nadrukkelijk opgenomen dat Vaticaanstad een nieuwe eigen staat is. Officieel kan het dus niet als voortzetting of herleving van de Kerk.

De paus bezat eeuwenlang als Kerkelijke Staat een groot gebied in Centraal- en Oost-Italië, waaronder Lazio, de regio waarin Rome ligt. In 1866 veroverden de republikeinse troepen onder Giuseppe Garibaldi twee derden van de Kerkelijke Staat, maar Latium bleef voor de paus behouden door steun van de Franse keizer Napoleon III.

Toen in 1870 Napoleon III zijn troepen terugtrok om ze in te zetten aan het front in de Frans-Duitse Oorlog, werden Latium en Rome door het in 1861 opgerichte koninkrijk Italië geannexeerd. De politieke macht van de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders was in Italië door de liberaal-nationalisten vrijwel tenietgedaan. Alhoewel de Kerkelijke Staat in 1870 had opgehouden te bestaan, kon de Heilige Stoel, als zelfstandig onderwerp van volkerenrecht, diplomatieke betrekkingen blijven onderhouden.

De paus beschouwde zichzelf na het verlies als de gevangene van het Vaticaan en wilde het grondgebied niet verlaten. Opeenvolgende pausen bleven de legitimiteit van de annexatie van 1870 bestrijden. Deze situatie duurde bijna 60 jaar, tot 1929. Toen ondertekenden      Pius XI en Mussolini het verdrag. Hierin werd bepaald dat de paus het huidige kleine stukje grondgebied als soevereine staat toegewezen kreeg.

 

 

Vaticaanstad heeft een eigen bestuursdienst. Deze staat los van de Romeinse Curie, die verantwoordelijk is voor het bestuur van de Rooms-katholieke Kerk.

De wetgevende macht voor Vaticaanstad wordt uitgeoefend door de Pauselijke Commissie voor de Staat Vaticaanstad, die uit vijf kardinalen bestaat onder leiding van een president.

De rechterlijke macht voor Vaticaanstad wordt uitgeoefend door een Rechtbank van eerste aanleg, een Hof van beroep en een Hof van Cassatie. Hier kunnen zowel burgerlijke- als strafzaken worden voorgelegd en kan er in beroep worden gegaan.

In Vaticaanstad geldt het Italiaanse recht, voor zover daar niet door middel van eigen wet- en regelgeving van wordt afgeweken. Op 1 januari 2009 worden Italiaanse wetten eerst uitdrukkelijk goedgekeurd om ook in Vaticaanstad geldigheid te krijgen.

De uitvoerende macht van Vaticaanstad wordt uitgeoefend door het Bestuur van de Staat Vaticaanstad (Governatorato dello Stato della Città del Vaticano), dat onder leiding staat van de speciaal gedelegeerde. Hieronder ressorteren diverse afdelingen die verantwoordelijk zijn voor de dagelijkse gang van zaken in de ministaat.

Zo heeft Vaticaanstad onder meer een eigen brandweer en een eigen politiedienst onder de naam Gendarmerie van Vaticaanstad. Daarnaast is er de Zwitserse Garde, die verantwoordelijk is voor de beveiliging van de paus.

Vaticaanstad heeft naar schatting in 2014 842 inwoners. De bevolking van Vaticaanstad bestaat voornamelijk uit geestelijken, met onder andere priesters, zusters en de bekende Zwitserse Garde. Er werken ongeveer 3000 leken, maar zij wonen niet binnen het Vaticaan.

Er bestaat een nationaliteit van Vaticaanstad, zodat hoge geestelijken kunnen reizen met een paspoort van het Vaticaan en diplomatieke status kunnen krijgen in landen waar hun geloofsbrieven zijn geaccepteerd. Op 31 december 2011 bezaten 594 personen de nationaliteit van Vaticaanstad (71 kardinalen, 307 andere mannelijke geestelijken, één non, 109 leden van de Zwitserse Garde en 55 leken. Bijna al deze mensen hebben een dubbele nationaliteit en behielden hun oorspronkelijke nationaliteit tijdens hun werk voor het Vaticaan. Ze krijgen de nationaliteit uitsluitend door naturalisatie, niet door geboorte. De meeste Italianen die voor het Vaticaan werken, hebben niet de Vaticaanse nationaliteit.

 

 

 

Brochure

 

 

Afbeeldingen

 

Verona:

Florence:

Venetië:

Vaticaanstad: